Ανέκαθεν υπήρχαν, αδιάφορο τι έκαναν. Ώσπου εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Η εμπειρία ζωής του πρώτου ανθρώπου θα πρέπει να ήταν συγκλονιστική σε ένα κόσμο τεράτων, το ίδιο αγωνιώδης μέσα και έξω από το σπήλαιο. Ονόματα δεν υπήρχαν μέχρι την ώρα που το πρώτο θηρίο πισωπάτησε στην όψη ενός παράξενου ανθρώπου. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η ονοματοδοσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινοτική πορεία του ανθρώπου στη γη των τεράτων.
Χρονιά του Δράκου φέτος. Έτσι λένε οι Κινέζοι. Όμως, ο χρόνος έχει άλλον τρόπο να ωροσκοπεί, και υπήρξε ρητός από την πρώτη κιόλας μέρα του. Τοποθεσία: Δαχτυλίδι της Φωτιάς, Ιαπωνία. Δεν είναι Δράκος, είναι Καϊτζού το έτος που ξημέρωσε.
Τα συμπαθώ αυτά τα αλλόκοτα θηρία. Έχουν κάτι μέσα τους που στα μάτια μου τα συγχωρεί. Ιδωμένα από ευρυγώνια θέα, ειδικά άμα πιάσεις βίγλα στην Ακτή Σαγκάμι, είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες στο δράμα, κι έτσι λυτρώνονται από το ρόλο του ασήμαντου κομπάρσου και του ειδικού εφέ για το σκοπό μιας κάποιας πλοκής. Το Φουτζιγιάμα προβάλλει επιβλητικά στο φόντο του κάδρου, καθώς ένα Καϊτζού αναδύεται από τα βάθη του ωκεανού σε έναν κόσμο ακατανόητο και παράξενο. Χώρα του κόκκινου και του λευκού· ήλιος, χιόνι, ηφαίστειο και σεισμός, μεγάπολη.
Από τη ζωή, στις ιστορίες και στη μπομπίνα, και τούμπαλιν, το Καϊτζού γεννιέται και πεθαίνει ξανά και ξανά. Κι ό,τι έζησε, ό,τι υπήρξε δεν χάνεται. Κρατιέται για τη στιγμή που θα χρειαστεί ώστε να μην καταρρεύσει ποτέ η πλοκή του δράματος. Ο Γκοτζίλλα ποδοπατά κατά καιρούς τις πόλεις των ανθρώπων, κι όταν πέφτει το βράδυ, η πυρωμένη του ανάσα κόβει στα δυο το μαύρο του ουρανού, χαράζοντας μια γοητευτική σύνθεση σε κάποια γιαπωνέζικη ξυλογραφία. Ναι, τα χρειαζόμαστε τα Καϊτζού.
Mars Field Gallery 