Editorial

Έρχεται μια Εποχή· κατέφθασε. Μπορεί να ‘ναι δυο, πέντε, δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερο. Όποιος δεν έχει ποτίσει με Ποίηση τις φλέβες του, σκληρή, αθάνατη Ποίηση, δεν ξέρω πώς κι αν θα τη βγάλει. Και Ποίηση δεν είναι μόνον ό,τι γράφουν τα βιβλία. Έρχεται μια Εποχή που δεν αφήνει χρόνο να διαρρηχθεί η Διάνοια. Δεν μιλάμε για την ευφυΐα, υπάρχει πληθώρα από τέτοιες στις μέρες μας.

Αν αίφνης αλλάξουνε τα σήματα προσανατολισμού, η μόνη διαφυγή είναι προς τα πάνω. Εκείνη την ώρα δεν πρέπει να έχεις οροφή. Σκέπη ίσως, ναι, αλλά όχι οροφή. Είναι αδύνατον να διαχειριστείς ψυχολογικά μια θεμελιώδη, κοσμογονική αλλαγή, αν βρίσκεσαι σε πακτωμένη θέση και καθημερινά ζεις με τον φόβο μην φύγει η θέση από την θέση της.

Η ψυχιατρική δεν θα υπάρχει και δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση σε τέτοια κλίμακα. Η Ποίηση, όχι απλά διασώζει ζωές, είναι το όχημα για μεγάλες μεταβάσεις. Οι άνθρωποι δεν θα αντέξουν να δουν ζωή πέρα και έξω από τις πόλεις· οι άχτιστοι τόποι είναι γεμάτοι από αναρίθμητες κατάρες και οι Ουτοπίες έχουν όλες πτωχεύσει.

Είναι ειρωνεία να επιβάλλεται αυτή τη στιγμή η Ποίηση ως η μόνη ρεαλιστική θεώρηση της ζωής, αλλά δεν υπάρχει χρόνος να αναλύσουμε τις ευεργετικές ιδιότητες της Ποίησης. Η Επιστήμη, η τόσο καταπληκτική Επιστήμη, είτε πρόδωσε είτε προδόθηκε. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή, καθώς η θέση της είναι πακτωμένη.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ