Εισαγγελέας Προστασίας Αναπήρων

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

Φανταστείτε πόσο κρίσιμος είναι και πόσο θα άλλαζε τα πράγματα ένας Εισαγγελέας Προστασίας Αναπήρων. Πρώτα απ’ όλα, θα είχε καταγραφεί η προβληματική λειτουργία του ΚΕ.Π.Α., θα είχαν αποκαλυφθεί οι προθέσεις των ιθυνόντων νόων αυτού και θα είχε αναδειχθεί το είδος, το εύρος και ο ρυθμός ανομίας και καταπάτησης των δικαιωμάτων των Ελλήνων αναπήρων. Επιπρόσθετα, θα είχε διαχυθεί η γνώση και η ευθύνη και θα είχε εγκατασταθεί ένας καλώς εννοούμενος φόβος στο κύκλωμα μηχανικών-βελτιωτών και «θεραπόντων» του ΚΕ.Π.Α. (σ.σ. Υπουργών, Διοίκησης, Ιατρών, Διοικητικών Δικαστών, μεσαζόντων, κ.α.). Ποιος εμποδίζει ή και “απαγορεύει”, λοιπόν, επί δέκα συναπτά έτη, τον ορισμό στη Δικαιοσύνη Εισαγγελέα Προστασίας Αναπήρων;

Προς πάσα εκπρόσωπο πολιτειακού θεσμού έχοντα ώτα

Μας εξέπληξε ευχάριστα ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ασπρογέρακας με την έκδοση εγκυκλίου που αναφέρεται στην εφαρμογή της νομοθεσίας περί προστασίας ζώων και παρέχει διευκρινίσεις σε θέματα που έχουν ανακύψει από την εφαρμογή του ν. 4039/2012 «ζώα συντροφιάς: προστασία από την εκμετάλλευση, υποχρεώσεις ιδιοκτητών κλπ». Είναι εξόχως σημαντικό και θαυμαστό το γεγονός ότι η κεφαλή της Πολιτικής Δικαιοσύνης αντιλαμβάνεται την ευθύνη και το χρέος της απέναντι στη ζωή και ειδικά στα ζώα. Όπως προκύπτει από το κείμενο της εγκυκλίου, η Δικαιοσύνη, μέσα από εμπειρία οκτώ ετών εφαρμογής του νόμου για την προστασία των ζώων συντροφιάς, έχει εντοπίσει και καταγράψει τις κακές και εσφαλμένες πρακτικές που αναπτύχθηκαν κατά την εφαρμογή του νόμου. Αυτό κατέστη δυνατό ένεκα του γεγονότος ότι εντός της Δικαιοσύνης έχει οριστεί και λειτουργεί Εισαγγελέας Προστασίας Ζώων.

Φανταστείτε τι προβλήματα θα είχαμε εγκαίρως εντοπίσει και λύσει αν εντός της Δικαιοσύνης είχε οριστεί Εισαγγελέας Προστασίας Αναπήρων. Έχουμε Εισαγγελέα Ενδοοικογενειακής Βίας, έχουμε Εισαγγελέα Ανηλίκων, έχουμε Εισαγγελέα Ρατσιστικού Εγκλήματος, έχουμε Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, κ.α. Δεν έχουμε όμως Εισαγγελέα Προστασίας Αναπήρων, τη στιγμή που ένας στους δέκα πολίτες έχει κάποιας μορφής αναπηρία και ένας στους είκοσι έχει μια σοβαρή αναπηρία. Τυχαίο;

Πρόσφατα, και ύστερα από πολλή σκέψη, με τη βοήθεια του ευγενούς και αληθινού δημοσιογράφου κ. Ιωσήφ Παπαδόπουλου, δώσαμε με τη σύζυγό μου στη δημοσιότητα πληροφορίες, έγγραφα και μια συνέντευξη αναφορικά με την εμπειρία μας από το ΚΕ.Π.Α., από την έρευνά μας για το σύστημα πιστοποίησης αναπηρίας και την εμπλοκή μας σε διοικητικές και δικαστικές περιπέτειες.

Ειδική συνεισφορά στη διάδοση της έρευνάς μας και των καταγγελιών μας είχε ο δημιουργός της διαδικτυακής ομάδας για θέματα αναπηρίας “Συνήγορος των ΑμεΑ”, κ. Ανδρέας Μπαρδάκης. Κι εδώ, οφείλω να πω ότι το γεγονός πως περισσότερα από πενήντα χιλιάδες άτομα αναζητούν μέσω της παραπάνω Ομάδας τρόπο να μάθουν, να διαμαρτυρηθούν και να βοηθηθούν σε ζητήματα αναπηρίας, με κυρίαρχο θέμα τα προβλήματα που τους προκαλούνται από τον τρόπο λειτουργίας και τις πρακτικές του ΚΕ.Π.Α., θα έπρεπε ήδη να έχει προβληματίσει την Πολιτεία και τους Θεσμούς της. Ειδικά δε από τη στιγμή που η Ομάδα είναι ανοιχτή και οποιοσδήποτε μπορεί να παρακολουθήσει τις συζητήσεις των μελών της και να διαπιστώσει τις διαστάσεις του προβλήματος που στοιχειοθετεί η “μεθοδευμένη χρόνια δυσλειτουργία” του ΚΕ.Π.Α..

Είναι γνωστό ακόμα και στα βαθύτερα πετρώματα του ελληνικού εδάφους ότι το νομικό πλαίσιο για την πιστοποίηση και την προστασία των αναπήρων, ήτοι ο νόμος 3863/2010 με τον οποίο στήθηκε το περιβόητο ΚΕ.Π.Α. και όλες οι παρεπόμενες αναμορφωτικές και παραμορφωτικές παρεμβάσεις (ν. 4075/2012, 4331/2015 και σωρεία εγκυκλίων ΙΚΑ/ΕΦΚΑ και υπουργικών αποφάσεων), έχει οδηγήσει σε πογκρόμ κατά των αναπήρων, σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι μέσω του “εργαλείου” ΚΕ.Π.Α. εκτελούνται στη χώρα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η εξαφάνιση αναπήρων (σ.σ. δια της πολιτικής χειραγώγησης της ιατρικής στο πλαίσιο της ιατρικής αξιολόγησης της αναπηρίας από επιτροπές ανωνύμων ιατρών) γίνεται μέσα από την αλλοίωση, απόκρυψη, τροποποίηση παθήσεων – συχνά και ποσοστών/διάρκειας αυτών – των αιτούντων πιστοποίηση της αναπηρίας τους. Τη ντροπή αυτή της ιατρικής και της πολιτείας την έχουν ζήσει στο πετσί τους χιλιάδες άτομα με αναπηρία, μεταξύ αυτών και εγώ με τη σύζυγό μου. Το ειδεχθές αυτό ιατρο-διοικητικό έγκλημα είναι πλήρως γνωστό, εδώ και περίπου οκτώ χρόνια, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, σε τέτοιο βαθμό που τους καθιστά συνένοχους. Τα χαΐρια του ΚΕ.Π.Α τα ομολογεί άλλωστε και έγγραφο της Προέδρου της Επιτροπής για τον Έλεγχο της Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, το οποίο έχει αποδέκτη τον Υπουργό Υγείας. Τώρα, γιατί δεν έχει ακόμα παρέμβει στα τού ΚΕ.Π.Α. ο Υπουργός Υγείας, είναι μια άλλη ιστορία μέσα στην ιστορία, στο εκτεταμένο ομιχλώδες τοπίο της πολιτικής.

Αυτό που συμβαίνει με την Αναπηρία στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα σχεδόν χρόνια, αν τύχει και πετύχει να αποκαλυφθεί σε όλες του τις διαστάσεις, θα οδηγήσει σε μια πραγματική ελληνική μεταπολίτευση, στην κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος και στην αποσάθρωση των δομών του κυκλώματος κακής νομοθέτησης, κακοδιοίκησης, διαφθοράς και συγκάλυψης που το ίδιο πολιτικό σύστημα γεννά, εκτρέφει και συντηρεί. Το Σύστημα Πιστοποίησης της Αναπηρίας είναι η χρυσοτόκος όρνιθα του πολιτικού συστήματος, ένεκα του είδους και του εύρους των δικαιωμάτων που γεννά η αναγνώριση της αναπηρίας από το κράτος. Στην Ελλάδα, το αν είσαι ανάπηρος, τι είδους αναπηρία έχεις και για πόσο καιρό θα την έχεις την αναπηρία σου, είναι ζήτημα, όχι ιατρικό, αλλά πολιτικό.

Υποτίθεται ότι το 2010 έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας και ότι η χώρα -με τη συνδρομή της τεχνογνωσίας των ειδικών της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και τη βοήθεια των προηγμένων Ευρωπαίων Εταίρων μας- θα έμπαινε σε μια τροχιά ορθής λειτουργίας. Στο πλαίσιο αυτό, εντάχθηκε στο πρώτο μνημονιακό πολυνομοσχέδιο ο νόμος με τον οποίο ιδρύθηκε το ΚΕ.Π.Α. Και έρχεται, το 2012, ο ίδιος ο νομοθέτης που ψήφισε το 2010 το νόμο (3863/2010) για τον εκσυγχρονισμό του συστήματος πιστοποίησης της αναπηρίας (σ.σ. και προκειμένου να καταστήσει την ομίχλη φουλ σεζόν και μακράς διαρκείας στο κρατικό οικοσύστημα της αναπηρίας) να ανασύρει και να επαναφέρει σε ισχύ τη μεταξική Υπουργική Απόφαση (αρ. 57440/7-2-1938) του 1938 περί Κανονισμού Ασφαλιστικής Αρμοδιότητας του τότε ΙΚΑ. Φτάσαμε στο 2020, το ΙΚΑ έχει νομοθετικά ενταφιαστεί εδώ και χρόνια αλλά ο μεταξικός του Κανονισμός παραμένει διασωληνωμένος στην πολιτειακή μας τάξη, για να ορίζει και να ελέγχει αποκλειστικά και μόνο το σύστημα πιστοποίησης της αναπηρίας.

Ιατρική και Πολιτικό Σύστημα, με τη αγαστή συμπαράσταση της Διοίκησης, αποδεικνύουν ότι μεθόδευσαν και εκτελούν ένα σύγχρονο ναζιστικό πρόγραμμα τύπου Aktion T4. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι διεθνείς θεσμοί, μεταξύ αυτών και η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, γνωρίζουν τα πάντα για το μεθοδευμένο συστημικό και συστηματικό έγκλημα και τα ανέχονται, αν δεν τα συγκαλύπτουν.

Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο κρίσιμος είναι και πόσο θα άλλαζε τα πράγματα ένας Εισαγγελέας Προστασίας Αναπήρων. Πρώτα απ’ όλα, θα είχε καταγραφεί η προβληματική λειτουργία του ΚΕ.Π.Α., θα είχαν αποκαλυφθεί οι προθέσεις των ιθυνόντων νόων αυτού και θα είχε αναδειχθεί το είδος, το εύρος και ο ρυθμός ανομίας και καταπάτησης των δικαιωμάτων των Ελλήνων αναπήρων. Επιπρόσθετα, θα είχε διαχυθεί η γνώση και η ευθύνη και θα είχε εγκατασταθεί ένας καλώς εννοούμενος φόβος στο κύκλωμα μηχανικών-βελτιωτών και «θεραπόντων» του ΚΕ.Π.Α. (σ.σ. Υπουργών, Διοίκησης, Ιατρών, Διοικητικών Δικαστών, μεσαζόντων, κ.α.). Ποιος εμποδίζει ή και “απαγορεύει”, λοιπόν, επί δέκα συναπτά έτη, τον ορισμό στη Δικαιοσύνη Εισαγγελέα Προστασίας Αναπήρων;

Κατά τ’ άλλα, η πολύ «προοδευμένη» Χώρα μας έχει κυρώσει όχι μόνο τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες αλλά και το Προαιρετικό Πρωτόκολλο αυτής (ν. 4074/2012). Κάπου εδώ ανοίγει ένα ειδικό κεφάλαιο για το Συνήγορο του Πολίτη και το θεσμισμένο (sic) Αναπηρικό Κίνημα, όπου οι δυο αυτοί πομφόλυγες αναγορεύονται από το νόμο (ν. 4488/2017) σε προστάτες των αναπήρων. Βέβαια, ο μεν πρώτος απολαμβάνει ασυλίας, ο δε δεύτερος…

Είμαι πολύ φειδωλός στο γράψιμο και στις δημοσιεύσεις. Αποφάσισα να γράψω τα παραπάνω με αφορμή την πρωτοβουλία του Αντιεισαγγελέα Ασπρογέρακα και ένεκα της σχέσης μου με τα ζώα, αλλά και την ειδική-πραγματική μου σχέση με την αναπηρία. Και, απουσία Εισαγγελέα Προστασίας Αναπήρων, εργάστηκα σκληρά -επί τέσσερα σχεδόν έτη- για να ερευνήσω και να καταγράψω τα συμβαίνοντα στο ομιχλώδες τοπίο της πιστοποίησης της αναπηρίας. Και αυτά που βρήκα και που υπέστην εγώ και η σύζυγός μου βρίσκονται από 25-10-2019 στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Ενημερώθηκα από τη Γραμματεία του Δικαστηρίου ότι την περίπου διακοσίων πενήντα σελίδων (με τα συνημμένα της) Μηνυτήρια Αναφορά μου για το ΚΕ.Π.Α και το σκιώδες σύστημα ισχύος που το περιβάλλει την χειρίζεται ο Αντιεισαγγελέας κ. Ασπρογέρακας. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, βρίσκεται Εισαγγελέας Προστασίας Αναπήρων…

Κλείνοντας, να εκφράσουμε τη θλίψη μας για το δρόμο που έχει πάρει η ιατρική του λεγόμενου Ειδικού Σώματος στο εκτός Συστήματος Υγείας ΚΕ.Π.Α..  Άλλος είναι ο δρόμος της Ιατρικής…

Γεώργιος Σαρανταυγάς